نقش مطلق‌گرایی در حل تزاحمات اخلاقی
سال سوم، شماره اول، زمستان، 1390، صفحه 21 ـ 44
Ma'rifat-i Ākhlaqī, Vol.3. No.1, Winter 2012
چکیده
مطلق‌گرایی اخلاقی بدین معناست که برخی ارزش‌ها صرف‌نظر از اشخاص، مکان‌ها و زمان‌ها معتبر بوده و خوش آیند و بدآیند افراد، شمولیت آنها را از بین نمی برد. درباره رابطه مطلق‌گرایی و اخلاق کاربردی می‌توان گفت که اولاً: وجود تزاحمات اخلاقی با تمسک به مطلق گرایی توجیه پذیر است، ثانیاً: امکان ارائه راه حل نیز بر طبق این مبنا فراهم است، چون ترجیح یک فعل بدون استدلال، امکان پذیر نیست و امکان استدلال در فرض مطلق‌گرایی محقق است، علاوه بر اینکه حل تزاحم در فرض وجود هدفی معین میسر است و بنا بر مطلق‌گرایی، وجود این هدف نیز تأمین است. در حل مسائل اخلاق کاربردی اولاً: باید با توجه به تمام قیود موضوع حکم، تزاحم بدوی ناشی از عدم تصور صحیح موضوع، برطرف شود، ثانیاً: اگر با لحاظ تمام قیود، باز هم تزاحم باقی بماند، باید با توسل به مرجحات کیفی عقلی و شرعی یک طرف را ترجیح داده، مسئله را حل کرد.
کلید واژه‌ها: مطلق گرایی، نسبی‌گرایی، تزاحمات اخلاقی، فرا اخلاق، اخلاق کاربردی
دریافت متن مقاله
http://marefateakhlagi.nashriyat.ir/node/93
